Z największą przyjemnością przedstawiamy Pierwszy Przewodnik po Częstochowie i Okolicy z 40-ma ilustracyami planem miasta Częstochowy i Mapą Okolic wydawnictwa Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego z 1909 roku. Informujemy, że Redakcja Serwisu celowo zmieniła kolejność oraz składnie poszczególnych, przypadkowych zdaÒ dlatego prosimy o nie kopiowanie poniższych informacji. _____________________________________________________________________
Kopiowanie, reprodukowanie oraz wykorzystywanie tekstów w całości (bądź ich fragmentów) w innych mediach, bez uprzedniej, pisemnej zgody jest surowo zabronione. Nie bierzemy odpowiedzialności za zamieszczone przez nas informacje oraz za decyzje i konsekwencje jakie Odwiedzjący podejmą na ich podstawie. Na podstawie dostępnej literatury oraz artykułów zamieszczonych na łamach częstochowskich dzienników powstał dział historii Częstochowy, w którym przedstawione zostały najważniejsze i najbardziej istotne wydarzenia. Mamy nadzieję, że nasz serwis jest dobrym niezależnym ºródłem wielu informacji i będzie stanowił kompendium wiedzy o Częstochowie dla wszystkich internautów. Ostatnia modyfikacja: 2013.09
W następstwie do należytego stanu doprowadził kościół przełożony kłobucki, ksiądz Wybranowski, lecz w roku 1807 ogieÒ powtórnie go zniszczył, co znów wyrestaurowano za prepozytury Floryana Sandeckiego. Figura kościoła po przebudowaniu przez Długosza pozostała po dziś dzieÒ ta sama. Ujawniają się dwa style- presbyteryum gotyckie, nazwa zaś wielka łącznie z dwiema bocznemi renesansowe. Długość tej świątyni wynosi 73, szerokość 37 łokci miary polskiej.
W kościele znajduje się pięć ołtarzy: wielki, w stylu wysoce renesansowym- dwa boczne w głównej nawie barokowe, wykonane w r. 1772 przez Jana Jaworskiego, rzeºbiarza i obywatela kłobuckiego- i dwa nowsze w nawach bocznych. Zasługują tu na wzmiankę: 1) prześliczne stale renesansowe, sprawione dla kanoników kosztem prepozytów Praskiego i Wybranowskiego; 2) ambona, wykonana przez wspomnianego Jaworskiego, w kształcie wielkiej łodzi z masztami i żaglami, na której leży założona sieć rybacka, przepięknej roboty, tak, że sprawia pozór naturalnej; 3) Organ 29 głosowy o dwóch klawiaturach w wspaniałej oprawie renesansowej; 4) Chrzcielnica w kształcie kielicha, z jednego wapiennego kamienia, gotycka, z herbami i misternemi ozdobami z r. 1425. W skarbcu kościelnym oraz zakrystyi wiele pamiątek przeszłości- bardzo cennych- niektóre z nich na wagę złota, więc: monstracya wielka, gotycka, srebrna pozłacana, sprawiona 12 marca 1626 r. przez Tomasza prepozyta konwentu krzepickiego- melchizedech w niej wysadzany z obudwóch stron drogiemi kamieniami,- ozdoby zewnętrzne i koronki nadzwyczaj delikatne, wspaniałego rysunku i wykoÒczenia. Krzyż wielki, srebrny cały złocony, renesansowy, w którym umieszczone jest drzewo krzyża św. Oprawne w kryształ. Krzyż mniejszy, srebrny, złocony od podstawy, gotycki, mający w narożnikach symbol czterech Ewangelistów. Kielich gotycki, srebrny, cały także złocony, sprawiony przez Jana z Zagórza, zapewne Wolskiego, właściciela tego majątku. Ornat czerwony, sprawiony przez kronikarza Długosza, zasługuje na miano dzieła sztuki w technice i kompozycyi haftarskiej. Przedstawia na plecowym słupie Chrystusa Pana wiszącego na krzyżu, pod krzyżem stoją: Matka Boża z św. Janem. W rogach plecowej i wzdłuż przedniej pretesty czterej ojcowie Kościoła: śś. Grzegorz, Hieronim, Augustyn, Ambroży i Jan Chrzciciel z barankiem. U dołu przedniej części pretesty na tarczy znacznych rozmiarów głowa żubra, herb rodziny Długoszów, "Perstin" czyli "Wieniawa". O tym ornacie napisał wyczerpujące sprawozdanie kanonik Wł. GórzyÒski, konserwator sztuki kościelnej w dyecezyi kujawsko- kaliskiej, drukowane w VIII tomie SprawozdaÒ komisyi do badania historyi sztuki w Polsce w r. 1907. Prócz powyższego zakrystya posiada wyrestaurowane stare bogate ornaty z XVII i XVIII w., iście rzadkie zabytki sztuki i nakładu,- z nich wyróżnia się jeden czerwonego koloru, z tkaniny złotej, robiony w jednej całości łącznie z galonem złotym. W kościele znajduje się kilka wmurowanych pomników mężów zasłużonych- a pod posadzką trzy krypty, w których spoczywają zwłoki zakonników i dobrodziejów kościoła i klasztoru. W archiwum kościelnem przechowują się resztki biblioteki zakonnej- wiele nadaÒ papieskich, królewskich, oraz magnackich, opatrzonych pieczęciami- pomiędzy temi oryginał erekcyi klasztoru kłobuckiego. Niegdyż przy klasztorze była szkoła elementarna, w której zakonnicy dziatwę uczyli- na świadectwo pozostał dzwonek nad oratoryum umieszczony. W r. 1809 zgromadzenie Kanoników Regularnych tutaj zostało zniesione, a probostwo z prawem patronatu królewskiego oddane zostały dekretem arcybiskupa gnieºnieÒskiego, Ign. RaczyÒskiego z dn. 13 marca 1810 r. duchowieÒstwu świeckiemu; tytuł jednak prepozyta zostawiono, którego używa proboszcz kłobucki. Po sekularyzacyi beneficyum był tutaj prepozytem Fl. Sandecki, inaczej Adam Sadowski z konwentu kłobuckiego, któÆy zrezygnował w 1836 r. z tego probostwa. Następcą jego był prałat kolegiaty kaliskiej, ks. Ignacy Jarnuszkiewicz,- po jego śmierci, w r. 1885 objął probostwo kan. H. Kolegiaty kaliskiej, ks. Adam GrzeliÒski, który w r. 1894 odbudował wieżę kościelną w stylu renesansowym, znajdującą się od strony północnej, w środku przy ścianie bocznej kościoła- oraz dokonał wiele odnowieÒ. Następcą tego ostatniego jest od 23 lipca 1899 r. ks. Kazimierz Puacz, kanonik katedry wrocławskiej, dziekan częstochowski. Parafię obsługiwał prócz prepozyta jeden- a od roku 1809 dwóch wikaryuszów. W ostatnich latach dokonano gruntownej restauracyi tej prastarej pięknej świątyni, tak, że przedstawia się ona majestatycznie i jest prawdziwą pamiątką narodową- świadczącą o głębokiej wierze i wielkiej gorliwości naszych przodków. W Kłobucku znajdują się: Szkoła elementarna, w której uczą się dzieci: miejscowy ks. Wikary i dwóch nauczycieli. W niedalekiej zaś przyszłości będą otwarte jeszcze trzy szkoły elementarne, na co już uzyskano pozwolenie władz. Straż ogniowa ochotnicza, założona w r. 1901. Kółko rolnicze, zarejestrowane w r. 1906. Dom dla starców, ufundowany i uposażony kosztem proboszcza miedziÒskiego, ks. Stefana Pawła Tarnowskiego w dn. 1 kwietnia 1854 r., urząd gminny, urząd wójta gminy Kamyk.
